Demoniczne zabawki

Ludzkość zna wiele sposobów na wywołanie przerażenia u bliźniego swego. Rodzice straszą nastolatków groźbą odłączenia internetu, islamscy dżihadyści wlatują samolotami w wieżowce, a producenci filmowi prześcigają się w tworzeniu różnego sortu maszkar.

Co więc strzeliło do łba autorowi tego zakalca, by w roli monstrów obsadzić gówniane zabaweczki rodem z odpustu? Cholera go wie, ale chcąc nie chcąc wypada przedstawić wam głównych antybohaterów tego spektaklu, nim to jednak nastanie, skrobnę co nieco o fabule.

Dwójka policjantów obu płci zastawia pułapkę na handlarzy bronią. Gdy mają ich już na widelcu, sytuacja nieco się komplikuje, ponieważ męska część organu (hyhy) śledczego zostaje zastrzelona, a dwójka dilerów kryje się w starym magazynie.

Tam dzieją się rzeczy okropne i wywołujące bezdech! Uciekinierzy przebudzają tam samego diabła, który opętując zabawki stara się dopaść babeczkę oraz przypadkowo znajdujących się tam cywilów. Jak się z resztą domyślacie robi to za pomocą swoich małych sługusów, których portfolia widzicie poniżej.

Chyba najbardziej nudny członek diabelskiej ekipy. Choć z poruszaniem się u niego nietęgo, to małą sprawność ruchową rekompensuje dwoma działkami, z których chętnie korzysta pizgając z nich do przechodniów. To, że pociski nie są w stanie dotkliwie uszkodzić oponenta zdaje się go nie obchodzić.

Co kilka minut łapałem się za głowę słysząc głupawe teksty bohaterów i podziwiając koszmarnie głupie pomysły twórców, które zapewne bez żadnego pomyślunku zostały zaimplementowane do filmu. Nie wierzycie, że jest aż tak źle? No to spójrzcie jak wyglądałem podczas seansu:

Jeśli widząc moje cierpienia jeszcze zastanawiacie się nad odpaleniem tego filmidła, to zdecydowanie jest coś z wami nie tak.