Smętarz dla zwierzaków 2

Co łączy aktorów z „Ostrego dyżuru”, „Terminatora 2” oraz „Nieśmiertelnego”? Otóż wszyscy oni zostali podstępem zwabieni na przesłuchanie do tego filmu, a następnie naszprycowani ryjącym czachę specyfikiem i wpuszczeni na plan.

Nie robię sobie jaj, tak właśnie to wyglądało! Kontynuacja filmu na bazie powieści Stephena Kinga jest o tyle dziwaczna, że choć potężnie czerpie z pierwowzoru , to zaprzecza mu na każdym kroku.

Kilka lat po wydarzeniach z pierwszej części na stare śmieci wraca pozbawiony matki synek, wraz z ojcem weterynarzem. Chłopak nie może się do końca pozbierać po tragicznej śmierci matki, słynnej aktorki, a sytuacji nie ułatwia mu fakt, że tatuś buja się w nowej gosposi, mogącej poszczycić się biodrami szerokimi jak wanna.

Gdy młodzian przybywa na miejsce zdaje sobie sprawę, że życie w miasteczku bardziej przypomina codzienne kopanie po genitaliach, niż spokojny „leżing” na łonie natury. Mam mówić jaśniej? A proszę.

Nie dość, że będzie musiał toczyć zażarte boje ze szkolnymi chuliganami, to na dodatek zostanie wplątany w mroczne plany nieznanej siły, która zmusza ludzi do chowania zmarłych na starym cmentarzu Indian.

Podobnie jak w pierwowzorze, ziemia na nekropolii jest jałowa a to, co wygrzebuje się z pod niej jest przesiąknięte złem i żądne mięcha.

Przyglądając się pracy jaką wykonali scenarzysta i reżyser nie jestem w stanie oprzeć się wrażeniu, że dostali w próżne łapki masę dolców i w wolnych chwilach czochrali się nimi (dolcami, nie łapkami) po sutkach.

Nie dość, że filmidło jest przewidywalne i słabo skomponowane, to na dodatek zachowanie nieumarłych jest zbieżne z tym, co zaprezentowane zostało w pierwowzorze. Brak tu powiewu mistycyzmu i świetnie nakreślonego motywu tajemnicy, zamiast tego jednak, niejako na pocieszenie dostajemy średniego sortu efekciarstwo.

Przykro mi to stwierdzić, ale filmidło to jest jedynie skokiem na kasę. Nie przeczę, oglądało się to znośnie, ale do piania z zachwytu było mi cholernie daleko.