Bazyliszek – Król węży

Pancernym monstrom odpornym na kule karabinowe/granaty/pociski RPG mówimy stanowcze nie!

Może znacie przyczynę takiego stanu rzeczy, ale ja nie ogarniam tej kuwety.

W każdym filmie, w którym występuje archaiczny stwór, od razu ma na sobie okolicznościowa nalepkę „zasłużony dla wieków przeszłych”, a co za tym idzie wyposażony jest w pancerz, którego nie powstydziłby się pancerny karawan.

Oczywiście są sposoby by unicestwić bestię, ale niestety są to z reguły pierdółki niemalże nie do zdobycia, więc dostają się w łapki bohaterów dopiero pod koniec filmu.

Dokładnie tak jest z resztą tutaj, ale oprócz walki z prawie niezniszczalnym gadem, będziemy świadkami miłosnych podchodów głównych bohaterów, nasze uszy okaleczy kilka czerstwych żartów, a facet, który ocali świat, nadal będzie uważał się za typowego szaraczka.

Może wstęp brzmi nieco chaotycznie, więc już spieszę z przykrótkim opisem fabuły.

Archeologowie znajdują mityczny artefakt oraz skamieniały posąg ogromnego węża, który okazuje się być spetryfikowanym diabelskim pomiotem.

Gdy grube ryby przychodzą na otwarcie muzeum, w którym przetrzymywane są okazy, pod wpływem zaćmienia słońca stwór uwalnia się z kamiennych okowów i sieje rozpizd tam, gdzie gromadzi się publiczność.

Dalej jest tak schematyczne, że szkoda nawet o tym pisać.

O dziwo, bazyliszek nie jest zrobiony na totalny odpieprz, a jego ataki są dość zróżnicowane. Cwaniaczek potrafi pluć neurotoksyną, zamieniać pechowców w kamień, jednoczyć ofiary z glebą za pomocą uderzenia cielskiem i standardowo pożerać je w godnym podziwu tempie.

Dla kogo adresowany jest ten film? Jak na moje kaprawe oko, wyłącznie dla lubujących się w mitycznych jatkach amatorów kina klasy B.