Mandragora

Długie, mackowate rzeczy mają to do siebie, że cholernie lubią maltretować ludzi, prawda?

 Teraz będziecie się wypierać, że nigdy nie widzieliście żadnych posranych japońskich kreskówek z kilkumetrowymi dziwactwami w roli głównej i nie macie pojęcia o czym mówię, tak?

No to idźcie dalej w zaparte.

Tutaj główną rolę monstrum nie odgrywa pomniejsza, lubieżna wersja Cthulhu czy bękart Jego Makaronowej Doskonałości, lecz stwór stworzony z pnączy i korzeni, który o dziwo wygląda całkiem nieźle.

Po tym, jak ekipa badawcza szabrując groby odnajduje w jednym z nich zabytkowy sztylet, będący rodzinną pamiątką finansującego ekspedycję milionera wszystko zaczyna się kompletnie pieprzyć, a niezaznajomieni z potężnymi siłami z zaświatów naukowcy bardzo szybko odwalają kitę.

Powodem, dla którego nachalny krzaczek morduje ludzi jest klątwa, której winni są konkwistadorzy szlachtujący indiańskie plemiona wieki temu i nie mający choćby minimalnego szacunku dla dla dorobku ich kultury.

Fabuła pomimo odcieni sztampowości trzyma niezły poziom, efekty dają radę i co najważniejsze, filmidło nie nudzi, choć pełne jest schematyczności.

Jak tak zacna sztuka udała się twórcom? Za diabły nie wiem, ale nie zmienia to faktu, że był to bardzo miło spędzony czas.