Park sztywnych

To miała być tajemnica, której nie chciałem wam zdradzać, ale jeśli nie macie problemu ze wzrokiem i widzicie plakat to i tak prędzej czy później sami na to wpadniecie.

Bestia widoczna powyżej to zmiennokształtny pudel-zombie, którego genotyp pozwala mu chodzić w pozycji wyprostowanej i aportować podłużne, cieszące oko przedmioty.

Wstęp nieco ni z gruchy, ni z pietruchy ale postaram się kapkę rozwinąć zagadnienie.

Będąca przy (bardzo potężnej) kości kobitka w średnim wieku, która posiada zdolności paranormalne zostaje poproszona przez swojego starego kumpla z policji by pomogła rozwiązać zagadkę, z którą nie poradzą sobie typowi pożeracze pączków.

Pewien Azjata o aparycji social-team-workera zatrudnionego w fabryce krewetek porywa trzy dziewczynki i karmiąc je mięsem trupów doprowadza dzieci do śmierci.

Gdy ekipa śledczych przebywa do kostnicy, w której spoczywają zwłoki młodziaków, stan psychiczny naszej wesołej ferajny leci w dół, ponieważ będzie dane im stoczyć wyrównany i cieszący zmysły pojedynek z powstałymi z martwych dziewczynkami.

Byłem świadkiem takich ciekawostek jak fatality wykonane widlakiem (najlepsza czterokołowa broń ever), trójpalczasta dłoń z ciasta miażdżąca organy wewnętrzne nieumarłych czy też wykorzystanie pierwotnych instynktów pewnego zwierzaka do iście morderczych celów.

Bawiłem się przy tym tak dobrze jak przy hodowli pancerników i choć niektóre elementy gry aktorskiej oraz poszczególne sceny wywołują lekką konsternację, muszę przyznać, że całokształt jawi się mega zamaszyście.

Zwłaszcza, że nieumarłe pokurcze zrobione są tu naprawdę fachowo.