Mortal Kombat: Unicestwienie

Odwlekałem to jak długo mogłem. Chciałem o tym zapomnieć tak mocno, że z wysiłku prawie pękło mi prawe jajko, ale trzeba w końcu przyznać publicznie, że ten film to totalne nieporozumienie i Fatality wykonane na fanach.

Z powyższego wstępu zapewne zdajecie sobie sprawę, jak wielkim sentymentem darzę tą markę. 

Ba! Niektórzy z moich znajomych, zarówno podczas zamierzchłych czasów kiedy pykalismy w MK9, jak i całkiem niedawno (pozdro Robert) przypominają mi, że podczas gdy wszyscy haratali w gałę na podwórku, ja siedziałem na balkonie i uczyłem się na pamięć ciosów specjalnych do Mortal Kombat Trilogy.

Dobra, Mortal nigdy nie miał porywającej fabuły, a nawet część pierwszą została zrealizowana dla jak najlepszej sprzedaży biletów nastolatkom, ale jednak coś w sobie miała i jej oglądanie cieszy mnie do tej pory.

Jeśli chodzi o sequel, prawie wszystko miażdży i tak już kaleką psychikę fanów serii.

1. Green Screen (technika cyfrowego podkładania tła) jest tak nachalna i kiepsko zrobiona, że kłuje to w oczy aż do ostatnich minut.

2. Z filmu dowiadujemy się, że najważniejszym czynnikiem zwycięstwa jest wiara w samego siebie i inne takie żenujące bzdety.

3. Poziom krwistości jest równy zeru.

4. Absolutnie gówniane efekty specjalne prędzej czy później wywołają biegunkę u każdego widza.

5. Kultowi bohaterowie serii zostali spartoleni/przeinaczeni/wyglądają jak pizdy.

Pozwólcie, że pokrótce ich przedstawię:

……………………………

Shinnok – Upadły Bóg pojawia się rzadko, a jego rola w fabule jest marginalna.

Smoke – Cybernetyczny zabójca z klanu Lin-Kuei, którego umiejętności na potrzeby filmu zostały urozmaicone o ruchy specjalne Sektora, nie występującego w filmie.

Sub-Zero – Usmarowany żelem młodszy brat oryginalnego Sub’a zabitego w części pierwszej, pochwalić się może kupionym w szmateksie kostiumem i umiejętnością zjazdu na lodowej rurze, który przeczy grawitacji.

Scorpion –  Wyglądający podobnie pizdowato jak Sub-Zero nieumarły przywódca Shirai Ryu, poszczycić się może usprawnionym atakiem „żądłem” i równie małą rólką.

Sonya – Pierwsza zmiana na plus, poprzednia aktorka nie miała nawet połowy ikry ani mocy swojej następczyni, choć przyznać trzeba, że rola nowej blondi nie jest specjalnie urozmaicona.

Jax – Uzbrojony w mechaniczne nakładki na ręce czarnoskóry wojak cechuje się mało lotnym dowcipem, ale potrafi nietęgo przypieprzyć, jeśli najdzie go na to ochota.

Cyrax – Przemieniony w cyborga sojusznik Smoke’a, którego cyfrowa siatka w żenujący sposób dezintegruje przeciwników.

Motaro – Chyba najlepiej wykonana postać w filmie. Centaur prezentuje się efektownie i nawet jak na dzisiejsze czasy jego design cieszy oko.

Sindel – Matka Kitany gra tak sztywno, jakby między jej pośladkami tkwiła sztacheta. Umiejętności w posługiwaniu się jakąkolwiek sztuką walki nie stwierdzono.

Jade – Chuda jak patyczak wojowniczka wykonuje kilka akcji z kijem, zdradza Ziemian, po czym zostaje pożarta przez jakieś dziwadło.

Sheeva – Czteroręka panienka jest dodana na siłę, a jej spektakularna śmierć wywołuje odruch ziewania.

Shao Khan – Dobrze dobrany aktor, choć jego maska wygląda jak zakupiona w „zabawkowym”.

Nightwolf – Epizodyczna rólka, powalenie Liu Kanga tomahawkiem i pierdolenie o wewnętrznej sile.

Kitana – Równie plastikowa i bezpłciowa jak w pierwszej części.

Liu Kang -Patrz wyżej.

Raiden – W tej roli Lamberta zastąpił Remar i choć scenarzyści w połowie filmu pozbawili go siwych batów, to przyznać trzeba że aktor starał się jak mógł.

Ermac – Kolejna postać na siłę wymieszana z inną, tym razem z Noob Saibotem.

Rain – Kilka wypowiedzianych zdań i śmierć w płomieniach. Dla tych kilku chwil warto było zatrudniać aktora?

Johnny Cage – Po wykonaniu wywołującego spazmy śmiechu ataku na Shao Khana ginie zaraz na początku filmu.

Kabal/Stryker – Wymienieni jedyni z nazwy jako ci, którzy zostali zabici podczas szturmu na ziemię.

Prócz nich występują tu jeszcze rasy Tarkatan (miecze na rękach, paszcze pełne zębów) oraz Reptilonów (zieloni ninja z móżdżkami jak u płazów) ale ich wkład w film lepiej przemilczeć.

Co pośród tego bagna bździny i tandety jeszcze trzyma się powierzchni?

Przede wszystkim bardzo fajnie dobrana muzyka w stylu Brutal Death Techno (kit wam wciskam, to zwykła dyskotekowa łupanka ale wpada w ucho) oraz kilka pojedynczych scen z poszczególnych walk.

Jeśli chcecie gromko uśmiać się podczas seansu, nie mogąc przy tym złapać powietrza ciężko o lepszy film.