Dzieci kukurydzy 666: Powrót Isaaca

Pierwsza część tego filmu powstała w 1984 roku (dzięki ciociu Wikipedio) i przez całą serię autorzy mniej lub bardziej udolnie starali się nastraszyć widza „Tym, który kroczy między rzędami”…

Jakbyście nie wiedzieli o kim mówię, chodzi mi o Pana Szatana, który urozmaica sobie hasanie po ziemskim padole pośród pól kukurydzy, niejako przy okazji tworząc wokół swej osoby specyficzny kult.

Czczące go dzieci przez wszystkie części potykają się z wrogami, mordują własnych rodziców, a seria zdaje się nigdy nie kończyć.

Po w większości kosmicznie słabych poprzednich odsłonach z nutką rezygnacji zasiadłem do części nr „666” i… o dziwo bawiłem się całkiem nieźle!

Córka byłej członkini sekty wraca do miejsca swego urodzenia by odnaleźć matkę, która oddała ją do adopcji.

W międzyczasie z dziewiętnastoletniego snu budzi się Isaac, wódz kultu, który został pokonany w części pierwszej.

Co ciekawe, aktor który grał w pierwowzorze piętnaście lat wcześniej, po takim czasie powraca na ekran wcielając się w tę samą postać. Spoko!

Pierwsze 80% filmu ogląda się przyjemnie, lecz to co psuje cały efekt to oczywiście finał. Na początku recenzji wspomniałem o uzależnionym od kukurydzianych kolb diable, prawda?

To wyobraźcie sobie, że gdy w końcu po cholernych piętnastu latach pojawia się on na ekranie i trwa to więcej niż dwadzieścia sekund, okazuje się że jego zachowania są iście kretyńskie, a teksty którymi wali położyłyby pokotem najbardziej zatwardziałego konesera suchych żartów.

Nope, nope, nope… jebłem normalnie gdy facet objawił swe oblicze i zepsuł całkiem fajną, acz prostą opowieść.

Film ten i tak jest sporo lepszy od większości poprzednich części ale nie było to zbyt trudną sztuką. Fani mogą sobie obejrzeć, ale reszta już niekoniecznie.